شادگان؛ تالاب ظرفیت‌ها و بن‌بست زیرساخت‌ها

پایگاه خبری سفرنویسان- بازدید میدانی از تالاب بین‌المللی شادگان و روستای «صراخیه» در استان خوزستان، پرده از شکاف عمیق میان پتانسیل‌های طبیعی و واقعیت‌های اقتصادی برمی‌دارد. شادگان با نیزارهای انبوه و مسیرهای آبی خیره‌کننده، زیست‌بومی است که زندگی در آن تماماً با آب گره خورده؛ با این حال، همین جغرافیا به دلیل کمبود زیرساخت، هم‌زمان منبع معیشت و کانون دشواری‌های روزمره ساکنان محلی است.

یکی از جدی‌ترین موانع توسعه در این منطقه، جاده‌ای است که با عبور از قلب تالاب، اکوسیستم را به دو بخش تقسیم کرده است. این شریان ارتباطی، پیوستگی طبیعی آب را قطع کرده و بومیان را ناچار ساخته برای صیادی یا تردد روزانه، از زیرگذرهایی با عرض بسیار کم عبور کنند. شرایط به گونه‌ای است که قایقرانان گاه مجبورند برای عبور از زیر جاده در کف بلم‌ها بخوابند؛ تصویری که بیش از جذابیت توریستی، روایتگر سختی‌های طاقت‌فرسای زندگی در این منطقه است.

صراخیه؛ ونیز ایران در انتظار استانداردهای جهانی

روستای صراخیه که به دلیل ساختار آبی‌اش به «ونیز ایران» شهرت یافته، اخیراً به ثبت ملی رسیده و در آستانه ثبت جهانی به عنوان روستای هدف گردشگری قرار دارد. یعقوب مقدم، فرماندار شادگان، این دستاورد را مایه افتخار استان می‌داند و به روستاهای دیگری نظیر «گرمه» اشاره می‌کند که معیشت ساکنان آن‌ها از طریق صیادی و تأمین علوفه از تالاب می‌گذرد.

اما واقعیت میدانی با استانداردهای جهانی فاصله دارد. صراخیه با فقدان اقامتگاه‌های رسمی، محدودیت شبکه برق و ممنوعیت ساخت‌وساز دائمی به دلیل ملاحظات زیست‌محیطی روبه‌روست. استفاده از پنل‌های خورشیدی و محدودیت در امکان شب‌مانی، باعث شده است که حضور گردشگران صرفاً به بازدیدهای کوتاه‌مدت محدود شود.

آمار ورود ۱۱۳ هزار گردشگر و فقدان هتل در شادگان

فرماندار شادگان با ارائه آماری از وضعیت گردشگری منطقه اعلام کرد که در ایام نوروز سال جاری، بیش از ۱۱۳ هزار گردشگر در بازه‌ای ۲۰ روزه وارد این شهرستان شده‌اند. اگرچه عمده این بازدیدکنندگان داخلی بودند، اما گردشگرانی از کشورهای نروژ، اتریش، اسلواکی و سایر نقاط اروپا نیز به این منطقه بکر سفر کرده‌اند.

به گفته مقدم، فصول پاییز، زمستان و اوایل بهار بهترین زمان برای جذب توریسم در شادگان است؛ با این حال، حتی در گرمای شدید تابستان نیز آخر هفته‌ها شاهد حضور گردشگران است. بزرگ‌ترین چالش در این میان، نبود هتل در شهر شادگان است. هرچند مهمان‌نوازی بومیان بخشی از خلاء اسکان را پر کرده، اما فرماندار تأکید دارد که این موضوع جایگزین زیرساخت رسمی نخواهد بود. وی از برنامه‌ریزی برای احداث مهمانسرا و اقامتگاه‌های بوم‌گردی در مناطق صراخیه، خنافره و دارخوین خبر داد که در شورای اشتغال شهرستان در حال پیگیری است.

امنیت سرمایه‌گذاری و نوسازی ناوگان قایقرانی

قایق‌سواری ۲۰ دقیقه‌ای به سمت جزایر میانی تالاب، قلب تپنده گردشگری شادگان محسوب می‌شود. با وجود هزینه ۵۰۰ هزار تومانی برای هر سفر که نرخ رقابتی محسوب می‌شود، اکثر شناورهای فعال، قایق‌های صیادی با عرض کم هستند که فاقد استانداردهای لازم برای جابه‌جایی توریست می‌باشند.

فرماندار شادگان معتقد است جذب سرمایه‌گذار می‌تواند منجر به جایگزینی این شناورها با قایق‌های تخصصی گردشگری شود که هم ایمنی را افزایش می‌دهد و هم درآمد جامعه محلی را پایدار می‌کند. وی همچنین نسبت به مسائل زیست‌محیطی هشدار داد و تأکید کرد که اگرچه دهیاری‌ها روزانه پسماندها را جمع‌آوری می‌کنند، اما توسعه پایدار بدون مشارکت گروه‌های مردمی در پاکسازی تالاب و حفاظت از محیط‌زیست میسر نخواهد بود.