ناتچز؛ شهری با گذشته‌ای تلخ و امروزی دلنشین در کناره رودخانه

می‌توانستم مستقیماً از فرودگاه بین‌المللی جکسون به سمت شهر تاریخی ناتچز برانم، اما ترجیح دادم مسیرهای فرعی ایالت می‌سی‌سی‌پی را بگردم.

بنابراین، از شهر زیبای دلتای گرین‌وود که شهری اصیل در جنوب است و مدتی در آن اقامت داشتم، راهی جاده‌های کم‌رفتوآمد شدم. این جاده‌ها مرا از کنار مزارع پهناوری گذراندند که پنبه، سویا و سایر محصولات کشاورزی تا افق امتداد داشتند، شهرک‌های کوچکی با خیابان‌های اصلی رنگ‌باخته و مجموعه‌هایی از درختان که مزرعه‌ها و کلیساهای قدیمی را در خود پنهان کرده بودند.

خطوط آهن فرسوده و انبارهای کهنه، نشان می‌دهند که کشاورزی و اقتصاد مبتنی بر پنبه تا چه حد هنوز بر این چشمانداز تأثیر گذاشته است، حتی با وجودی که مکانیزاسیون جایگزین کار اجباری شده است.

در یک تقاطع کوچک توقف کردم و احتمالاً برخلاف قانون، یک غوزه پنبه از مزرعه‌ای که کیلومترها ادامه داشت چیدم. تعجب کردم که چقدر نرم و اسفنجی بود، در حالی که تصور می‌کردم محصولی که در مغازه‌ها می‌خریم تحت فرآیندی برای نرم شدن قرار گرفته، اما نه، بلافاصله لطیف و آرامش‌بخش بود.

ورود به ناتچز پس از آن رانندگی، مانند بیرون آمدن از گذشته‌ای روستایی و قدم گذاشتن به شهری کوچک بود که داستان منطقه را فشرده کرده است: رودخانه، پنبه، برده‌داری، بازآفرینی و تلاش مداوم برای ایجاد تعادل بین یادآوری و ارائه تجربه‌ای گرم و پذیرا به بازدیدکنندگان. اینجا یکی از تأثیرگذارترین مکان‌ها در جنوب آمریکا برای درک چگونگی شکل‌گیری ثروت پنبه و برده‌داری بر یک جامعه و چگونگی هم‌زیستی این میراث با جذابیت امروزی و آرامش‌بخش کناره رودخانه است.

در قرن نوزدهم، این شهر قدرتمند «پادشاهی پنبه» بود، اما امروز عمارت‌های حفظ‌شده و مکان‌های غم‌انگیز مرتبط با برده‌داری را با جشنواره‌های پرجنب‌وجوش، کشتی‌های چرخ‌پره‌ای و کسب‌وکارهای مستقل در هم می‌آمیزد.

پنبه، برده‌داری و رودخانه

ناتچز بر بلندی‌های مشرف به رودخانه می‌سی‌سی‌پی قرار گرفته و خاک حاصلخیز آن، مزارع اطراف را به شدت پربار کرده بود. صاحبان مزارع پنبه، تعداد زیادی از افراد برده را به این منطقه آوردند و تا سال ۱۸۶۰، منطقه ناتچز را به یکی از ثروتمندترین نقاط ایالات متحده تبدیل کردند.

این شهر به یکی از گره‌های اصلی تجارت داخلی برده تبدیل شد که مقیاس آن در جنوب عمیق، پس از نیواورلئان قرار داشت و بازارهایی مانند محل معروف «فورکس آو دِ رود»، ده‌ها هزار مرد، زن و کودک برده را برای فروش به مزارع اطراف پردازش می‌کردند.

این تأثیر اقتصادی هنوز در تراکم خانه‌ها و کلیساهای باقی‌مانده از پیش از جنگ داخلی و همچنین در نحوه ساخت محله‌های تاریخی شهر حول محور سود حاصل از پنبه و اسارت انسان‌ها قابل مشاهده است. تورهای پیاده‌روی، موزه‌ها و سایت‌های پارک، اکنون هم تجمل زندگی صاحبان مزارع و هم سیستم وحشیانه‌ای که آن را تأمین مالی می‌کرد تفسیر می‌کنند و به بازدیدکنندگان امکان می‌دهند تا داستان کامل پشت نمای زیبای ناتچز را درک کنند.

خانه بلفاست و عمارت‌های پیش از جنگ

در میان بناهای تاریخی، مکان‌هایی مانند خانه بلفاست، شخصیت و عمق مهمی به درک گذشته می‌افزایند. این خانه که در سازه‌ای قدیمی قرار دارد، نشان‌دهنده شیوه مستمر ناتچز در بازتعریف کاربری میراث معماری خود است، چه به عنوان اقامتگاه، رستوران یا فضای اجتماعی، و به طور طبیعی در خیابانی جای می‌گیرد که تقریباً هر بخش آن داستانی دارد.

این بنا که بیشتر با نام استنتون هال شناخته می‌شود، در دهه ۱۸۵۰ به سبک باشکوه نئوکلاسیک یونانی برای فردریک استنتون، دلال پنبه متولد ایرلند ساخته شد که آن را به نام پایتخت سرزمین مادریش نامگذاری کرد. این عمارت که یک بلوک کامل شهری را اشغال کرده، اکنون به عنوان موزه خانه تاریخی فعالیت می‌کند و نمایشگاهی کوچک از نحوه خرج کردن ثروتمندان در اواخر قرن نوزدهم است. با توجه به پیشینه این مرد، این فکر به ذهنم خطور کرد که آقای استنتون احتمالاً لهجه شمال ایرلندی بسیار غلیظی داشت و ناتچز نسخه قرن نوزدهمی یک سیاستمدار وفادار مانند ایان پیسلی را تجربه کرده است.

جشنواره بالن و فضای فصلی

خوشبختانه در یکی از دیدنی‌ترین زمان‌ها برای بازدید از ناتچز وارد شدم، زیرا مصادف با جشنواره سالانه بالن بود، زمانی که بالن‌های هوای گرم رنگ‌ها را در آسمان می‌پراکنند. متأسفانه، آب‌وهوای نامساعد و ترکیبی از باران نابه‌موقع به علاوه ابرهای کم‌ارتفاع باعث شد که دسته بالن‌ها به پرواز درنیایند. با این حال، این موضوع هیچ خللی در فضای جشنواره ایجاد نکرد که به خیابان‌ها سرریز می‌شد و موسیقی، غرفه‌های غذا و خانواده‌ها پارک‌ها و فضاهای مرکز شهر را پر کرده بودند. همچنین مانع نمایش آتش‌بازی چشم‌نوازی نشد که انفجار رنگ‌هایش بر روی رودخانه عظیم می‌سی‌سی‌پی در پایین منعکس می‌شد.

خیابان‌های تاریخی و زندگی کنار رودخانه

ناتچز امروزی بسیار کوچک‌تر و صمیمی‌تر از آن چیزی به نظر می‌رسد که شهرت قرن نوزدهمی‌اش ممکن است نشان دهد، با مرکز شهری فشرده که به سرعت حس مکان را به شما منتقل می‌کند. ساختمان‌هایی که زمانی بانک و مغازه بودند، اکنون میزبان گالری‌ها، بوتیک‌ها و کافه‌ها هستند، بنابراین تاریخ را نه به عنوان چیزی پشت طناب‌بندی‌شده، بلکه به عنوان بخشی از یک شهر زنده تجربه می‌کنید.

پارک‌ها و نقاط دیدنی کنار رودخانه شهر، خود رودخانه می‌سی‌سی‌پی را بخشی از بازدید می‌کنند، با چشماندازهای چشمگیر از روی آب، پل‌های متصل به لوئیزیانا و البته، منظره اطمینان‌بخش کشتی‌های چرخ‌پره‌ای که به آرامی به اسکله کوچک نزدیک می‌شوند.

آن کشتی‌ها، با دودکش‌های بلند و چرخ‌های عظیم عقب، یادآور دورانی هستند که کشتی‌های بخار، عدل‌های پنبه و افراد برده را در طول رودخانه جابه‌جا می‌کردند، اما اکنون افرادی مانند من، بازدیدکنندگان دوربین‌به‌دست و مسافران تورهای شام را حمل می‌کنند. تضاد بین گردشگری آرام مدرن و گذشته تاریک رودخانه، به ناتچز حسی عاطفی متمایز می‌بخشد.

در مرکز شهر، مغازه‌های مستقل در خیابان‌های اصلی صف کشیده‌اند و از عتیقه‌جات و هنر محلی تا محصولات غذایی منطقه‌ای را می‌فروشند و فضایی خلاقانه و کمی قدیمی به خرید می‌بخشند، نه مانند یک مرکز خرید پر از برندهای جهانی. رستوران‌ها از غذاخوری‌های ساده و باربیکیو گرفته تا مکان‌های شیک‌تر با تأثیرپذیری از آشپزی جنوبی و کریول را شامل می‌شوند. من در چندین رستوران غذا خوردم و هر یک از آن‌ها، از جمله کافه‌ای که صبحانه در آن خوردم، موسیقی زنده داشتند.

تنوع غذا و سرگرمی، ناتچز را به مکانی برای ماندن و لذت بردن تبدیل می‌کند.

منبع : https://www.thetravelmagazine.net/natchez-mississippi-from-dark-history-to-riverside-charm