مطالبات صنعت گردشگری؛ واگذاری تصدی‌گری به بخش خصوصی

  مهرزاد کشفی؛ فعال و کارشناس گردشگری   وزارت میراث فرهنگی، هنری، گردشگری و صنایع‌دستی‌مان چقدر گسترده است؟ مثلا از سه حوزه صنایع دستی، میراث فرهنگی و گردشگری تشکیل شده و هر کدام از اینها چقدر جزئیات دارند؟ در همین بحث، گردشگری ما با آژانس‌ها و هتل‌ها، جاذبه‌ها و راهنمایان سر و کار داریم. هر کدام از این‌ها چقدر جزئیات دارند؟ هر کسی که وارد این قصه شود، به عنوان بخش خصوصی بیاید در این راه، می‌توان گفت که نمی‌تواند کل ابعاد این داستان را ببیند و همان چیزی را که راسته کار خودش است را مد نظر قرار می‌دهد. بعد بر همان اساس نیز یا متوقع است یا در کار خودش اشکالی دارد که آن اشکال را نمی‌بیند. اما در واقع ما که در قسمت دیگری در حال فعالیت هستیم و آشنا هستیم، از خودمان می‌پرسیم که چطور این مسئول دولتی، متوجه این نکته نشده است؟ چطور صاحب این بخش خصوصی، متوجه این چالش کارش نشده است؟ چون همه دارند به اصطلاح، جلوی بینی را نگاه می‌کنند. در هر شغلی که هستند. مدیر متوجه نیست که این مجوز را بدهد چه اتفاقی می‌افتد؟ و ندهد چه اتفاقی می‌افتد؟ به عنوان مثال، خانه‌ای در یک روستا می‌خواهد تبدیل به اقامتگاه بوم‌گردی شود، بر چه اساسی نگاه می‌کند؟ می‌بیند که اطرافیان از این راه کسب درآمد می‌کنند. مراحل کار را انجام می‌دهد و به آن سد مجوز گرفتن می‌رسد. اماکن، بهداشت، دهیاری و... فرد مجبور است، حرکتی را که شروع کرده، به تنهایی جلو ببرد و نهایتا به هدف برساند. نتیجتا یا می‌تواند موفق شود، یا می تواند اما به مانع مجوز برخورد می‌کند. حالا به عقبه آن کسی که باید مجوز را صادر کند نگاه کنیم. کسی که می‌خواهد مجوز بوم‌گردی را صادر کند چقدر خودش درباره بوم گردی اطلاعات دارد؟ مثلا آیا دوره‌ای را در دانشگاه گذرانده است؟ طبیعتا خیر. تجربه‌ای دارد؟ مثلا ۱۰۰ بوم‌گردی را دیده است؟ به احتمال خیلی زیاد خیر. بعد پس بر چه اساسی، ایشان مسئول بوم‌گردی یک استان شده است؟ مثال من فراموش نشود هر کسی هر کاری که انجام می‌دهد، همان محدوده خودش را می‌بیند. حالا آن مسئول بوم‌گردی چه چیزی را رقم می‌زند؟ یک‌سری قوانین کلیشه‌ای را روبروی من می‌گذارد که من باید اینها را رعایت کنم، به عنوان مثال تو باید ایمنی داشته باشی یا ملاحظات آتش‌نشانی را در بوم گردی انجام دهی. حالا آتش نشانی اصلا توجیه نیست که این یک بنای قدیمی است و اصالت باید حفظ شود بلکه می‌گوید تو باید اینجا شیر آتشنشانی بکشی. من این مثال را زدم تا بدانیم هرکدام از فعالین این حوزه، چه مدیر چه مسئول، چه کارمند، چه صاحبان کسب و کار گردشگری همه شده‌اند جزیره‌های منفک شده از هم، که هرکدام در این قصه، فقط باید کار خودش را بکند. و... فکر کنیم که ما نقطه صفر قصه هستیم. مجددا می‌خواهیم این کار را انجام دهیم. پیشنهاد می‌تواند این باشد که هر استانی، اگر این اختیار را دارد نسبت به جوامع حرفه‌ای که می‌خواهد تشکیل بشود یا نشود. فیلم را به عقب برگرداند، ابتدا جمع‌آوری اطلاعات بشود و ببینیم ما چه تعداد آدم در هر حوزه‌ای در آن مجموعه داریم. بر فرض مثال اتحادیه آژانس‌دارها چه شناختی از یکدیگر دارند؟ روابط بین خودشان چگونه است بر مبنای رقابت درست است یا رقابت نامناسب؟ این‌ها را مرور کند و بعد دولت بیاید و این انتخابات را برگزار کند. بعد به آن تفویض اختیار کند. این می‌تواند تنها چاره‌ای باشد که برای این قصه می‌توان پیشنهاد داد که ما در واقع همه چیز را به نقطه صفر برگردانیم و دوباره شروع کنیم. روی سخنان بیشتر با دوستان بخش خصوصی است یا فعالان بخش خصوصی، برای این که در مسیری که می‌خواهند بروند، به مشکلی بر نخورند، همه جوانب مسیر را بسنجند. دوستان بخش خصوصی که میدانم به حق هم شاکی هستند از چیزهایی که در این مسیر برایشان پیش می‌آید، اما خیلی از این حالت‌های بدی که برایشان ایجاد می‌شود، در همان ابتدای کار با آشنایی با همه جوانب حوزه‌ای که می‌خواهند در آن فعالیت کنند بسیار کم و کمتر خواهد شد.