مطالبات صنعت گردشگری
مهرزاد کشفی؛ فعال و کارشناس گردشگری

مطالبات صنعت گردشگری؛ نقشه راه گردشگری

مطالبات صنعت گردشگری مهرزاد کشفی؛ فعال و کارشناس گردشگری   تفاوت ما با کشورهای دیگر یا اصولا تفاوت کشور‌ها با هم در برنامه‌ریزی‌ها است. ما به طور خاص، سه نوع کشور می‌شناسیم. کشورهای جهان اول، کشورهای جهان دوم و کشورهای جهان سوم. می‌توان گفت تفاوت این کشورها، فقط در برنامه‌ریزی برای رسیدن به اهدافی که برای خودشان مشخص کرده‌اند، است. کشورهای جهان اول می‌توان گفت به اهداف خود تقریبا رسیدند. البته کماکان هم در حال برنامه‌ریزی هستند، کشورهای جهان دوم یا کشورهایی که ما آنها را به نام کشورهای در حال توسعه می‌شناسیم. در یک برنامه‌ریزی پنج ساله افقی را برای خودشان دیده‌اند و تلاش می‌کنند تا به آنها برسند. حالا این برنامه‌ریزی‌ها ممکن است در زمینه رفاه اجتماعی، اقتصاد، صنعت یا هر حوزه‌ی دیگری باشد. اما کشورهای جهان سوم، کشورهایی هستند که عمدتا از این برنامه‌ریزی لطمه می‌خورند. یا برنامه‌ریزی ندارند، یا برنامه‌ریزی‌شان علمی نیست، یا برنامه‌ریزی‌شان مطالعه ندارد یا در زمینه اجرایی دچار مشکل می‌شود. یا حتی ممکن است تمام اینها باشد؛ اما نتیجه‌ای که قرار است به علل مختلفی حاصل نمی‌شود. برای نمونه در کشور؛ ما همچنان وارد کننده سنجاق قفلی و سنگ قبر و دسته بیل هستیم و از طرفی چرخه انرژی هسته‌ای را کاملا در کشور خود داریم.  

عدم وجود برنامه ریزی

  این نشان می‌دهد که برنامه‌ریزی‌های ما، عمدتا دچار مشکل یا نارسایی است. جاهایی را به آن اهمیت نمی دهیم مثل همین برنامه آموزش و پرورش یا در حوزه دیگری بیش از حد اهمیت می‌دهیم و اصرار داریم که چیزی که ما فکر می‌کنیم، درست است. ما به طور کل این مشکل را داریم. حالا رسیدیم به یک ساختاری به نام میراث فرهنگی، هنری، گردشگری و صنایع‌دستی که قبلا سازمان بوده و جوری بلاتکلیف بوده و حالا شده است وزارتخانه و جور دیگری بلاتکلیف شده است! مدت زیادی از این که تبدیل به وزارتخانه شده است، نمی‌گذرد. هنوز نتوانسته است برای خود برنامه‌ای تدوین کند یا فرصتی نداشته است که این وزارتخانه بگوید من ۵ برنامه توسعه پنج ساله تدوین خواهم کرد، یا کردم، که در افق ۲۵ سال آینده ما باید به این اهداف رسیده باشیم. متعاقب حرفهای پیشین عرض می‌کنم که در حوزه گردشگری هم دارای برنامه‌ریزی نیستیم. من از دید آموزشی به قصه نگاه می‌کنم. در قدم اول برنامه‌ریزی، ما باید یک هدف کلی را انتخاب کنیم. مثلا همین موضوع بیست میلیون گردشگر! ما می‌خواهیم به جایی برسیم که بیست میلیون گردشگر ورودی داشته باشیم. این می‌شود هدف کلی! این هدف کلی باید به اهداف کلی‌تر خرد شود. یعنی این بیست میلیون در چه حوزه‌هایی قرار است وارد کشور شوند؟ و بعد برای این هدف راهکار اجرایی در نظر می‌گیریم. مثلا اگر ما در حوزه‌ی گردشگری مذهبی، بیشترین استعداد را داریم، برای ورود گردشگر در این حوزه نیازمند چه ابزارهایی هستیم؟ مثلا اقامت، حمل و نقل و... در ادامه اینکه گردشگران قرار است از کدام کشور‌ها بیایند، توریست‌های آن کشور به دنبال چه ویژگی‌هایی در داخل کشور ما هستند؟  

آموزش

  اهداف ریز هم برای رسیدن راهکار؛ ابزار، رسانه و برنامه می‌خواهد. اگر فکر کنیم که ما الان در سر و سامان هستیم و می‌خواهیم به اهدافمان برسیم، هماهنگی تمام شئونات کشور با هم درست است و بعد می خواهیم به این هدف کلی برسیم. این هدف کلی فقط و فقط در راه آموزش محقق خواهد شد. یعنی تمام ارکان این برنامه‌ریزی و این اهداف همه باید آموزش داده شوند تا به آنجا برسند. این آموزش از آن نیروی خدماتی هتل گرفته تا سیاست‌مداری که می‌خواهد سیاست‌مداری کند در این حوزه را شامل می‌شود. در حوزه گردشگری به طور خاص، با مدیرانی طرف هستیم که چارت کشورهای آن طرف تر از ما را هم ندیده‌اند. طبیعتا زمانی که ندیده‌اند، نمی‌توانند ایده‌ای داشته باشند. پس ما نیاز داریم که مدیران ما ابتدا به ساکن، آموزش ببینند. مدیر باید ببیند در چه جایگاهی است و امضایی که می‌کند منجر به چه تغییراتی برای دوستانی که در آن حوزه زیر مجموعه هستند، خواهد شد. آیا کسی که به عنوان مدیر برای بوم‌گردی استانی امضا می‌کند، متوجه است که شاخص‌های پایدار یک منطقه را به طور کلی دگرگون می‌کند؟ این ازدیاد ورود گردشگر و ازدیاد تعداد بوم‌گردی‌ها در واقع ممکن است آن منطقه را دچار چه تغییراتی کند؟ از مدیران رده بالا تا پایین باید آموزش ببینند. اگر بخواهیم نتیجه گیری کنیم، باید بگوییم تمام امورات کشور با برنامه ریزی های نابجای در حال اجراست! نمی گویم برنامه‌ریزی نداریم؛ اما این برنامه‌ریزی به اشکال مختلف دچار اشکال است.     ما را در لینکدین دنبال کنید : لطفا کلیک کنید. دانلود مجله سفرنویسان : لطفا کلیک کنید.    (مطالبات صنعت گردشگری)