مطالبات صنعت گردشگری؛ نقشه راه گردشگری

  مطالبات صنعت گردشگری مجتبی گهستونی؛ روزنامه نگار   یک سال پیش در چنین روزهایی بود که دولت، در آستانه گرفتن بود و اتاق‌های متعددی تشکیل می‌شد. مخالفین و موافقین حرف‌های مختلفی می‌زدند. موافقین سینه چاک دفاع می‌کردند، از آینده گردشگری و مخالفین هم خب ناامیدانه نقد‌هایی می‌کردند. آنچه که در روزهای گذشته شاهد آن بودم، اشاره دارد به سفر جناب آقای ضرغامی به خوزستان اگر این اتفاق در خوزستان افتاده است، ممکن است در استان‌های دیگر نیز رخ داده باشد.  

آقای ضرغامی

  آقای ضرغامی به عنوان عالی‌ترین مقام میراث فرهنگی، هنری، گردشگری، و صنایع دستی کشور، به استان خوزستان سفر می‌کند. به یکی از مهم‌ترین استان‌های کشور در حوزه‌ی تاریخی، گردشگری و حتی صنایع دستی و همراه ایشان تنها دو نفر از روابط عمومی تشریف می‌آورند. که در حوزه تولید عکس و خبر در حال فعالیت هستند. در یک سفر دو روزه! زمانی که با ایشان صحبت می‌کنیم که آقای ضرغامی شما به عنوان مقام عالی وزارت آمده‌اید، چرا کارشناسان و مدیران، معاونین متخصص و دست‌اندرکاران حوزه‌های مختلف را همراه نیاوردید؟ ایشان مواردی را مطرح می‌کنند که برای من جالب نیست!   ایشان اشاره می‌کنند که حتی استاندار اطلاع ندارد که من الان اینجا هستم. ناگهان آمدم و تقریبا تمام سفرهای من در کشور به همین شکل است. این که ایشان اینطور مطرح می‌کنند، من فکر می‌کنم که ایشان به پیک نیک آخر هفته آمدند. زمانی که ایشان در مسجد سلیمان، آبادان، شوشتر، اهواز، شادگان و هر جایی که در مسیرش است را سعی می‌کند دو الی سه ساعته، ببیند و هیچ چیزی را که حداقل من در یک روز کامل، که همراه ایشان بودم،حتی یادداشت نمی‌کنند، بلکه در ذهن می سپارند و می خواهند در مورد همه چیز هم پاسخ بدهند، به این نتیجه می‌رسم که واقعا وضعیت میراث فرهنگی، هنری، گردشگری و صنایع دستی ما به همین ترتیب یک وضعیت شلم شوربا و قاراشمیشی است که خیلی نمی‌شود به آن امیدوار بود!  

بی‌خبری معاونان گردشگری

  چرا که با حجم زیادی از مطالبات، نقدها، نقطه نظرها و پیشنهادات مواجه می‌شوند که ایشان در نهایت می‌توانند یک بخش بسیار اندکی از اینها را در ذهن خود ثبت و ضبط کنند و در نهایت پس از برگشت به تهران بخواهند پی‌گیری کرده و دستورات لازم را در خصوص آن موارد اندک صادر کنند. به این شکل می شود گردشگری را مدیریت کرد و کشور را اداره کرد؟ من در طی ۱۲ سال گذشته که مستقیم در حوزه گردشگری و میراث فرهنگی فعال هستم، ۲۷سالی که خبرنگار هستم. در دوازده سال اخیر ندیدم جز در ۲ الی۳ مورد، معاونین گردشگری به یک استان بیایند. از دور نشستند و می‌خواهند برای استان‌ها دستور کار ارائه دهند. این میزان بی‌خبری معاونان گردشگری، چشم انداز خوبی را پیش روی ما قرار نمی‌دهد.   امروز می‌بینم که حجم زیادی از اقامتگاه‌های بوم‌گردی که مجوز دارند، همه به نوعی فقط و فقط یک ایده و حرف پشتش است و آن اینکه می‌خواهیم اشتغال‌زایی کنیم. بستر را برای اشتغال‌زایی به وجود بیاوریم. صحبتی از کیفیت، استاندارد و نمایش به معنای واقعی تاریخ، فرهنگ، سنت و احیای آداب و رسوم نیست. فقط هدف این است که اگر طرحی اشتغال به وجود می‌آورد، خوب است که اجرا شود. همین امروز در یکی از مناطق مهم تالابی استان خوزستان، که ثبت میراث جهانی هم هست در موزه محیط زیست طرحی بدون مجوز اجرا می‌شود.  

قطع به یقین این مسیر به شکست منجر می‌شود!

  زمانی که با آنها صحبت می‌کنیم، می‌گویند ما طبق فلان دستورالعمل فقط می‌خواهیم ایجاد اشتغال کنیم. این وضعیت واقعا نمی‌تواند ما را به نقطه ایده‌آلی برساند. به هیچ وجه چشم‌انداز خوبی را در حال حاضر با توجه به آنچه که ما می‌بینیم، من پیش روی گردشگری نمی‌بینم. قطع به یقین مسیر به شکست منجر می‌شود. بسیاری از اقامتگاه‌ها قطعا تعطیل خواهند شد. بسیاری از آژانس‌ها و هتل‌ها نیز به همین ترتیب اعلام ورشکستگی خواهند کرد. این چشم‌انداز سرمایه بسیاری از افراد را که به این امید آمده‌اند، دارند کار می کنند را با مخاطره جدی روبرو خواهد ساخت.  

بی‌ثباتی مدیریتی

  جدای از این، بی‌ثباتی مدیریتی که همیشه وجود داشته است، یکی از مواردی که بسیار به ما آسیب رسانده و درد بسیار پر زحمتی برای تمامی ما است و یکی از موضوعاتی است که حوزه گردشگری با آن دست و پنجه نرم می‌کند، نبود یک سری طرح‌های جامع و کاربردی است که باید وجود داشته باشد! باید طرحی جامع باشد تا در دوره‌های مختلف به عنوان یک ملاک عمل از آن استفاده شود. شاهد بودیم که در هر دوره از مدیریت، افراد تصمیم‌های شخصی و مدیریتی گرفتند که آسیب‌های جدی را به بدنه گردشگری وارد کرد.  

آموزش

  نکته بعدی که در مورد حوزه آموزش دیدم دوستان اشاره داشتند، که نکات مهمی بود و من به شدت در خیلی از جوامع محلی با آن مواجه شدم، عدم آموزش است. اما باز در کنار آموزشی که باید جامعه محلی ببینند، آن چیزی که بسیار دردناک بود، این حقیقت بود که، شخص آموزش دهنده، خودش نیز نیازمند فراگیری آموزش‌های تکمیلی بود. یعنی فردی که متولی آموزش در اداره کل میراث فرهنگی،هنری، گردشگری و صنایع‌دستی استان‌ها و شهرستان‌ها است، به قدری احساس نیاز می‌کند و به قدری نیازمند است که دارد با نیازهای خیلی ناقص خود یا برداشت‌های شخصی خود و مهارت هایی که به صورت فردی یاد گرفته است، به جامعه محلی آموزش می‌دهد. این همواره آسیب‌های بسیار جدی را برای بسیاری از فعالان حوزه گردشگری به وجود آورده است. _مطالبات صنعت گردشگری   ما را در لینکدین دنبال کنید : لطفا کلیک کنید. دانلود مجله سفرنویسان : لطفا کلیک کنید.